ERDOĞAN-NETANYAHU SAVAŞI

ERDOĞAN-NETANYAHU SAVAŞI

ALPER ÖZGEN

Hakan Fidan’ın MİT’in başına gelmesi, İsrail-Türkiye ilişkilerinin çok kritik ve sarsıntılı bir dönemine denk geldi. İsrail’de bazı kişiler Hakan Fidan’ın ismini karalayarak, İsrail’e dönük olumsuzlukların arkasında onun olduğu iddiasını yaydılar. Sanki Hakan Fidan’ın ve Erdoğan’ın İran ile özel ilişkileri varmış gibi göstermeye çalıştılar. (...)

Kitapta Alper Özgen’in sorularını yanıtlayan Laçiner, adeta ülkenin önündeki tehlike arz eden koordinatları tek tek belirlemekle kalmıyor, yol kazası olmadan engellerin nasıl aşılabileceğini de gösteriyor. Kitapta Türkiye’deki en stratejik kurumların içine girmeyi başarmış bir aktöre özellikle dikkat çekiliyor: İsrail derin devleti.

Bu derin yapılanma TSK, MİT ve PKK ile ilişkileri üzerinden masaya yatırılıyor. Kitapta “Kemalizm öldü mü? Cumhuriyet’i kollayan bilim adamları. İsrail’in ‘içerideki’ doğal müttefikleri. PKK-İsrail flörtü aşkamı dönüştü? İsrail’in intikam yemini. AK Parti-İsrail düellosunun kısa tarihi. PKK nasıl bitirilir? AK Parti’nin balkonundan dünya nasıl görünüyor? Erdoğan’ın yapma(ma)sı gerekenler. Türkiye tekno-savaşlara hazır mı” gibi soru ve konular aydınlatılıyor.

İsrail-PKK flörtü: Sedat Laçiner kitabında “İsrail PKK’yı destekliyor mu, destekliyorsa nasıl destekliyor” sorularına şöyle yanıt veriyor: “İsrail-PKK flörtü Davos’tan hemen sonra bir aşk haline geldi ve işbirliği İsrail Kabinesi’nde tartışılacak kadar derinleşti. Düşünebiliyor musunuz, bir devletin bakanları kabine toplantısında bir terör örgütüne nasıl destek verebileceklerini tartışıyorlar. Çünkü Türkiye’nin İsrail’e meydan okuması İsrail’e vurulabilecek en büyük darbeydi. Türkiye, İsrail’in meşruiyetinin altını oydu ve bu anlamda İsrail’e Hamas’tan bile daha ağır bir zarar verdi.” (sf.120)

MEDYADAKİ AJANLAR: 

Kitabında eskiden gazetelerin içlerine ajanlar yerleştirildiğini belirten Sedat Laçiner, günümüzde artık buna gerek kalmadığına dikkat çekiyor ve ekliyor: “Böyle bir kalitesizlik ve özensizlik içindeki Türk medyasını manipüle etmek o kadar kolay ki. Buna rağmen hâlâ ajanlık yapan veya ajandan farksız davranmayan insanlar da var elbette. Aslına bakarsanız diğer ülkelere çalışmak Türk basınında eski bir gelenektir. 19. yüzyıldan günümüze değin pek çok gazeteci diğer ülke temsilcilerinden maaş almışlardır. Alınganlığa, saklamaya gerek yok, tarih bu bilgiler ile dolu.” (sf.114)

İsrail’in içerideki doğal müttefikleri: İsrail’in 1990’lı yılların başından itibaren özellikle 28 Şubat’la birlikte TSK’nın en önemli müttefiklerinden biri haline geldiğini söyleyen Sedat Laçiner kitabında bu konuda çarpıcı tespitlere yer veriyor:

“TSK içeride istediği müttefikleri bulamayınca, dışarıda özel ilişkiler geliştirdi. İsrail de Türkiye içerisinde doğal müttefiki olarak generalleri gördü. Çünkü demokratik unsurlar İsrailíin işine yaramazdı. İsrail’in kendisine destek veren, Türkiye gibi, Müslüman ve seküler bir ülkeye ihtiyacı vardı. Bu nedenle Türkiye önemliydi. Türkiye’de ise partner olarak generalleri gördüler.” (sf.97)

Kemalizm öldü mü?:Kemalistleri görmezden gelen, küçümseyen bir hayat var artık. Herkes artık biliyor ki Atatürk Kemalist değildi. Kendilerini Atatürk’ün devamı olarak lanse edenlerin pek çoğu ya şarlatan ya da kendisine Atatürk’ü maske yapan ideolojik militan. Atatürk öldü. Onu izlemek istiyorsanız onun yöntemlerini, kısmen de ideallerini alırsınız, yoksa onun sözlerini dondurarak kendinizi ve ülkenizi neredeyse 100 yıl önceye hapsetmezsiniz. (sf.52)

Camiden korkan cumhuriyetçiler: Cumhuriyet laikçilerinin önemli bir kısmı Kuran’ı bile tam olarak okumuş değillerdir. Yani karşımızda kendi dinini bir oryantalist kadar bile tanımayan insanlar var. Cumhuriyet dinden kopuk bir nesil yetiştirdi. Bunlar bilmedikleri bir şeylere karşı çıkıyorlar. Ne Kuran’ı biliyorlar, ne de ibadetleri. Hadis nedir, Peygamber kimdir hepsinden bîhaberler. Akıllarında bir kara çarşaf kalmış, bir de içki yasağı. Camiyi uzaktan görüyorlar ama içine girmeye hep korkmuşlar. (sf.82-83)

Batı’nın en önemli projesi : Sedat Laçiner’e göre İsrail’in Türkiye’deki çalışmaları, 1970’li yıllardan sonra yoğunluk kazandı. Yazar kitabında bunu şu sözlerle vurguluyor: “İsrail’in bakışında Türkiye’nin İslam’dan uzaklaştırılması veya en azından İslami unsurların ‘zararsız’ hale getirilmesi önemli bir rol oynamıştır. (...) Türkiye’nin de-islamizasyonu meselesi daha doğrusu ‘ehlileşmiş’, ‘ılımlı İslam’ projesi, sadece İsrail için değil Batı dünyası için de önemli bir projedir.” (sf.183)

İsrail’i asıl endişelendiren nokta şu: Türkiye’de ordunun, istihbaratın, kısaca tüm stratejik kurumların ve medyanın İsrail’e, Erdoğan gibi bakmaya başlaması. Bu endişelerini açıkça söylediler. Netanyahu hükümeti, AKP hükümetini devirmeyi amaçladığını belli etti. Ama diğer taraftan Erdoğan da, Netanyahu hükümetini devirmeyi hedef olarak koydu. Bu da gizli saklı değil, açıkça, aleni olarak basına demeç verilerek ilan edildi. (sf.104-105)

Özgüven patlaması yaşayan ülke: Türkiye’de yaşanan değişimi yüzeysel ve meselenin sadece tek bir boyutuna odaklanmış cümlelerle açıklamanın mümkün olmadığını vurgulayan Sedat Laçiner, “İlk olarak Türkiye içeride ve dışarıda özgüven patlaması yaşıyor. Bunun bir nedeni ekonomideki hızlı büyüme. Türkiye ‘Avrupa’nın ve Ortadoğu’nun kaplanı’ haline geliyor.

Ekonomi büyüdükçe, yere daha sağlam basılabiliyor. Fakat özgüven artışını sadece para ile açıklamak yetersiz kalır. Türkiye geçmişten farklı olarak küresel ve bölgesel değişikliklerden korkmuyor. Demokrasiden ve insan hakları çıtasının yükselmesinden de çekinmiyor. Tam aksine, tüm bunları kendi lehine görüyor. Bu da Türkiye’nin hızla ‘kimlik bunalımı’ndan da çıkıp, kimliğini oturtması ile ilgili” diyor. (sf.130)

Doğru istihbarat nasıl yapılır?: Laçiner kitabında istihbaratın sadece haber toplama, kışkırtma ve ispiyonlama işi olmadığına dikkat çekerken şu değerlendirmelerde bulunuyor: 

“Türkiye de istihbarat işini akıl merkezli hale getirmek zorundadır.

Aksi takdirde gelirler, sizin elinizi kolunuzu birbirine bağlarlar, beyin sinirlerinizi ellerine alırlar ve bir bakmışsınız ki ülkenize katkı için kendi insanlarınızı öldürüp duruyorsunuz. İsrail istihbarat konusunu iyi anlamıştır ve ayakta kalabilmek için istihbaratı devletin temeline yerleştirmiştir. İsrail diğer ülkelerin iç işlerine sızmakta çok mahir.

Özellikle Arapların içine çok güzel sızıyor. Fakat Türkiye, İsrail gibi mi yapmalı derseniz, tam olarak öyle yapmamalı. Çünkü İsrail’in hayatı sadece istihbarat ve ordu. Ülkede tüm yöneticilerin beyinleri istihbaratçı gibi çalışıyor. Ölmek, öldürmek, zayıflatmak. Aklı şeytani bir çizgide kullanıyorlar. Oysa ki güvenliğin temeli düşmanlarınıza zarar vermek değil, onları dostlarınız haline getirebilmektir. İşte İsrail’in ıskaladığı budur. Silahlar sizi korumaz.”( sf.172)

Demokrasiye karşı güç birliği: Kitabında, PKK’nın gerçek anlamda uluslararası bir yapılanmaya dönüştüğüne dikkat çeken Sedat Laçiner, “PKK diğer ülkelerce kullanılan etkili bir araçtır. Buna bir de Ankara’daki Ergenekoncuları eklemek gerekir. Türkiye’de demokrasi karşıtı kim varsa birleşmiş ve birbirine yardım eder gözüküyor. Bunlar dış dostlar açısından da birbirlerine pek bir benziyorlar” tespitinde bulunuyor. (sf.121)

Özal’ın sözü doğru çıkacak: Sedat Laçiner kitabında Türkiye’nin özel bir ülke olduğunu ve bu ülkenin özel bir kaderi olduğuna vurgu yaptıktan sonra şunları aktarıyor: “Özal da, 21. yüzyılın Türk yüzyılı olacağını söylemişti. Ben, Özal’ın özellikle bu sözünün doğru çıkacağını düşünüyorum. 21. yüzyılın Türk yüzyılı olacağına, hatta ‘muhteşem yüzyıl’ olacağına dair kanaatim ve temennim var. Belirtilerin bu yöne işaret ettiğini düşünüyorum. Sovyetler’in çökmesinin Türkiye’ye kazandırdıklarına, 11 Eylül’den sonra ortaya çıkanların Türkiye’yi konumlandırdığı yere bakıyorum... 

Yani Türkiye istemese de bir yerlere doğru sanki sürükleniyor, çekiliyor!” (sf.55-56)

****

PROF. DR. SEDAT LAÇİNER

Sedat Laçiner, 1972 yılında Keskin’de doğdu. Lisans derecesini Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde Uluslararası İlişkiler alanında yaptı. 1992 yılında katıldığı Milliyet Gazetesi Türkiye Ödülleri Yarışması’nda sosyal bilimler dalı birincisi oldu.

1993-1996 yılları arasında Milliyet gazetesinde muhabir olarak çalışan Laçiner, aynı gazetede Başbakanlık Muhabirliği’ne kadar yükseldi.

Yüksek lisans eğitimini Uluslararası Politika alanında İngiltere’nin Sheffield Üniversitesi’nde onur derecesiyle (distinction) tamamlayan Laçiner, doktorasını Londra Üniversitesi King’s College’da yaptı. 2004 yılında ise Ankara’da Uluslararası Stratejik Araştırmalar Kurumu’nun (USAK) kurucu başkanı oldu.

Prof. Dr. Sedat Laçiner Davos Economic Forum bağlantılı Young Global Leaders (YGL) tarafından ‘2006 yılı Genç Küresel Lideri’ seçildi. Tüm dünyadan geleceğe yön verecek 175 kişinin seçildiği listeye, ‘entelektüeller’ kategorisinden giren Türkiye’den ilk ve tek isim oldu.

16 Mart 2011 tarihi itibariyle Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Rektörlük görevini yürütmektedir. Laçiner aynı zamanda Star gazetesi köşe yazarıdır.

ALPER ÖZGEN

Lisans eğitimini Sabancı Üniversitesi Sosyal ve Siyasal Bilimler Fakültesi'nde tamamladı. Halen iyibilgi.com haber sitesinde sorumlu editör olarak çalışıyor.

***

6-7 Eylül Pogromu, Kolektif Şiddettir ve adını doğru koymak gerekir. BÖLÜM 2

 6-7 Eylül Pogromu, Kolektif Şiddettir ve adını doğru koymak gerekir. BÖLÜM 2

Kolektif Şiddet,

Çare Nedir peki.? 

Çare geçmişte olanları açıklıkla konuşmak. Yapılan hataları dillendirmek. 

“Geçmişte bazı acı olay yaşanmış” tarzı yaşananların üstünü örtmeyi öneren bakıştan uzak durmak lazım. 

Çünkü bundan uzak durmazsak ne geçmişteki kolektif hataların detaylarını öğrenebiliriz, ne de bunlarla hesaplaşmak mümkün olur. 

“Yüzleşmenin ilk adımı: Kolektif şiddetin adını koymak” 

Hesaplaşma dediğimiz şey de ilgili literatürde yüzleşme diye adlandırılan süreç. 

Farklı unsurları var yüzleşmenin. 

İlk adım olarak geçmişteki bir kolektif şiddetin, utanılacak bir sürecin adını koymak önemli. 

Kötüye kötü demek, suçlamak, utanılması gerektiğini söylemek önemli bir başlangıç noktasını oluşturuyor. 

Fotoğraf: Fahri Çoker Arşivi., 

O nedenle az önce 6-7 Eylülün bir pogrom olduğunu vurgulamanın önemine değindim. 

Yüzleşmenin bir diğer unsuru hesaplaşılan olayın hatırlanma biçimlerini dönüştürmek. 

Bunun içinde anma mekânlarının oluşturulması da olabilir, ders kitaplarındaki bilgileri yüzleşme perspektifiyle yeniden yazmak da olabilir. 

“Yüzleşmenin başarılı olabilmesi için hem devletin, hem de toplumun bunu önemsemesi gerekir” 

Bir diğer unsur resmi bir özür ifadesinin paylaşılmasıdır. Ayrıca yüzleşme sürecini onarıcı adalet mekanizmalarıyla birlikte düşünmek gerekiyor. 

Yani bir yandan mutlak adaletin sağlanamayacağını akılda tutarken, diğer yandan mağdurlara tazminat ödemeyi gündeme almak gerekiyor. 

İlaveten sorumluların yargılanmaları da yüzleşmenin kilit unsurları arasında yer almakta. 

Gördüğünüz gibi, yüzleşmek için ne devletin çabası yeterli, ne de resmi girişimler olmadan toplumun çabası yeterli. 

Sürecin bir ölçüde başarılı olabilmesi için, hem devletin, hem de toplumumun yüzleşmeyi önemsemesi gerekiyor. 

-6-7 Eylül ile yüzleşebildik mi? 

Bu unsurlar çerçevesinde Türkiye toplumu 6-7 Eylül ile yüzleşebildi mi? Maalesef bundan oldukça uzağız. 

50. yılda, yani 2005’te Karşı Sanat’ın, Tarih Vakfı ile ortaklaşa düzenlediği 6-7 Eylül ile ilgili fotoğraf sergisini hatırlayalım. 

Serginin açılışı “ Türkiye Türktür, Türk kalacak ”, “ Hainlere Ölüm ”, “ Ya Sev Ya Terk Et ”, “ Neden Kıbrıs’taki fotoğrafları değil de, bu fotoğrafları asıyorsunuz ”, “ Atatürk’ün evini yakanları savunmayın ” sloganlarını atan bir grup tarafından basılmıştı. 

Fotoğraflara yumurta attılar, fotoğrafları yırttılar. 

Tam da Elhamra Pasajı’nın üçüncü katında oldu bunlar. 

50 yılda geldiğimiz noktanın özeti gibi adeta. 

Maalesef 6-7 Eylül’ün şiddeti ve trajedisi beyaz perdeye taşındığında da geçmişle yüzleşmeye katkı sağlayacak bir filmle karşılaşamadık, çünkü konu hakkında en bilinen film azınlıklar hakkındaki kalıp yargılara fazlasıyla yaslanan bir film. 

“Pogromun faturası ilk olarak komünistlere çıkarılmak isteniyor” 

6-7 Eylül bağlamında tazminat ödemeleri ve yargı süreçlerini de görmekteyiz. 

1955 ve sonrasında yapılan tazminat ödemelerinde toplanan bağışların da rolü olduğunu görüyoruz. 

Yargılama sürecinin ilk aşaması 6-7 Eylül’den hemen sonra ilan edilen sıkıyönetimin mahkemelerinde gerçekleşiyor. 

Fotoğraf: Akis, 17 Ekim 1960 

İlk olarak komünistleri tutuklayan bu mahkemeler sonuçta yüzlerce saldırganı küçük cezalara mahkûm ediyorlar ve pogromun tertiplenişi hakkında hiçbir hüküm kurmuyorlar. 

İkinci Aşama, 27 Mayıs sonrası Yassıada’da açılan 6-7 Eylül Olayları Davası. Fuat Köprülü’nün açıklamaları ihbar kabul edilerek açılmıştı bu dava. 

Bir darbe sonucu kurulan özel mahkemeden de adalet beklemek gerçekçi değil zaten. 

“Yassıada’daki mahkeme, askerin rolünü ve eksik müdahalesini görmezden geliyor” 

Bu davadaki iddianame ile dönemin bürokrasisinin pogromun tertiplenmesindeki rolü hakkında yeni bilgiler edinmek mümkün oldu. Ama bu dava da ciddi bir sonuç doğurmadı. 

Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve dönemin İzmir Valisi Kemal Hadımlı hakkında verilecek kararın Anayasayı ihlâl davası ile birleştirilmesine karar verilirken, dönemin İstanbul Valisi Fahrettin Kerim Gökay ve Oktay Engin gibi isimler içinse beraat kararı verildi. 

Gerekçeli kararı okuduğumuzda yaşananların sadece yağma ve mallara zarar gibi gösterildiği, cinayet ve ölümlere hiç değinilmediği, dönemin istihbarat örgütü MAH (Milli Emniyet Hizmetleri) ile Oktay Engin’in ilişkisinden ve onun dinamitleri yerleştirmesi fiilinden bahsedilmediği görüyoruz. 

Elbette Yassıada’daki gerekçeli karar kolektif şiddetin seyrinde askerin rolüne ve eksik müdahalesine de hiç değinmez. 

“Geçmişteki utançların konuşulması ‘kaba’ ve ‘yaralayıcı’ olarak niteleniyor” 

6-7 Eylül ile bir türlü yüzleşemediğimizi söylerken geçen yıl HDP milletvekili Garo Paylan’ın Meclise verdiği araştırma önergesini de hatırlamak lazım: 

6-7 Eylül Pogromu; İstanbul ve İzmir başta olmak üzere birçok yerde, Rumların, Ermenilerin, Yahudilerin ve diğer Hristiyanların mallarının 

yağmalanmasını, kadınlara tecavüz edilmesi, din adamlarının darp edilmesi, mezarlıkların talanı ve cinayetlerin işlenmesiyle Türkiye’nin utanç tarihine yazılmıştır. 

... 

Bu Pogrom’un failleri Cumhuriyet tarihindeki pek çok menfi olay gibi ceza almamışlardır. 

... 

6-7 Eylül 1955’te yaşanan Pogrom’un faillerinin ortaya çıkarılması, yaşanan can ve mal kayıplarının tespit edilmesi, mağdur olan kişilerin ve/veya ailelerinin maddi ve manevi kayıplarının tazmin edilmesi, Türkiye Cumhuriyeti’nin geçmişle yüzleşme adına atacağı önemli bir adım olacaktır. 

... 

Bu sebeple bir Meclis Araştırması açılmasını talep ediyoruz 

Paylan’ın önergesinde yer alan bunun gibi cümleler TBMM başkanı Binali Yıldırım tarafından kaba ve yaralayıcı bulundu ve bu mazeret ile önerge işleme konmadı. 

“Ermeni Soykırımı’ndan Roboski’ye kadar yüzleşmemiz gereken uzun bir liste var” 

Lütfen dönün bakın, nesi kaba bu cümlelerin? 

Sabri Yirmibeşoğlu gibi organizatörlere kendi yaptıklarından övgü duyarak bahsetmeleri serbest, ama iş meclis araştırma önergesi gibi makul bir öneriye  gelince geçmişteki utançların konuşulması “kaba” ve “yaralayıcı” olarak niteleniyor. 

Ortak kitabımızda inkârda ortaklaşmak kavramını ortaya attık. Bu kavramı esas olarak 1915’e dair bilginin devlet aklı tarafından nasıl regüle edildiğini ve devlet ile toplumun nasıl inkâr ortak paydasında buluştuklarını anlatmak için kullanıyoruz. Ama elbette inkârda ortaklaşma 6-7 Eylül bahsinde de karşımıza çıkıyor. 

Toplum olarak yüzleşmemiz gereken şeylere dair “ Ermeni Soykırımı ”ndan Roboski’ye uzanan uzun bir liste var elimizde. 

Ve elbette 6-7 Eylül Pogromu da bu listede önemli bir yer tutuyor. 

-İstanbul’daki olayların başlamasında öne çıkan gazete manşetini göz önüne alırsak, geçmişten günümüze çeşitli çevrelerin medyanın kamu algısının  şekillenmesindeki rolünü kendi çıkarları doğrultusunda kullanması hakkında neler söylemek istersiniz? 

Her şeyden önce 1950’lerin ortamı soğuk savaş ortamı. 

Ana akım gazetelerde istihbarat birimlerine yakın gazetecilerin olduğunu biliyoruz. Hürriyet, 

Yeni Sabah gibi gazeteler kitlede bir Kıbrıs Türkleri duyarlılığı yaratmayı önemsiyorlar. 

Tek parti döneminin son Dışişleri Bakanı Necmettin Sadak “Kıbrıs sorunu diye bir şey yoktur, çünkü ada Britanya'nın egemenliği ve yönetimi altında” diyordu. 

DP döneminin başında da bu tavrı değişmedi. 

Dolayısıyla resmi tutum böyleyken kitleyi Kıbrıs konusunda ajite etmek basının üstlendiği bir roldü. 

Bir yandan Patrikhane’nin ekümenik konumu reddediliyor, diğer yandan Patrik Athenagoras sessiz kalarak Rum lider Makarios’u desteklemekle suçlanıyordu. 

Gazetelerin kendi çıkarları nerededir bu resimde? 

Muhtemelen Hürriyet milliyetçi rüzgârların tiraja destek sunmasından memnundur. Ama 6 Eylül gününü İstanbul Ekspres’in ilave baskılarını bu tür bir ticari çıkar kaygısı çerçevesinde görmemek gerek. 

Kâğıt kıtlığı döneminde yaklaşık 30 bin tirajlı gazetenin ilave baskılarla 200 binden fazla basılması doğrudan bir istihbarat operasyonu. 

-Sizce medya, içine düşürüldüğü bu karanlık durumdan nasıl kurtulur? 

Eleştirel akademisyenler olarak yıllarca ana akım medyayı eleştirdik. Haklıydık da, çünkü ana akım medyanın sorunları normal gösterme, büyük dertleri 

kitlelere yansıtmama, cinsiyetçi söylemleri yeniden üretme gibi özellikleri söz konusu. 

Ama Türkiye medya özgürlükleri bakımından öyle bir dönemden geçiyor ki… Bu dönemin temel özelliği ortada bir ana akım medyanın kalmamış olmasıdır. 

Evet, alternatif mecralar güçleniyor, bu elbette olumlu bir gelişme, ama ana akımın gücünü yadsımak olmaz. 

Ben derslerimde Türkiye’nin otoriterleşme sürecini özetlerken öğrencilerime, “Düşünün arkadaşlar, merkez-sağ perspektiften bakan köşe yazarları bile 

Hürriyet’te yazmaya devam edemediler” diyorum. 

Durum bu şekilde özetlenebilir sanırım. 

“Linç Atmosferi sürüyor” 

6-7 Eylül 1955’ten konuşurken, 6-7 Eylül 2015’ten söz etmek gerekmekte. 

2015’te, tam da 6 Eylül’ü 7 Eylül’e bağlayan gece, içlerinde bir iktidar partisi milletvekilinin de bulunduğu bir grup, Hürriyet gazetesine saldırdı. 

İzleyen günlerde HDP’ye yönelik çok geniş çaplı bir linç dalgası oldu. İstanbul’da 21 yaşındaki Sedat Akbaş telefonda Kürtçe konuştuğu için öldürüldü. 

Beypazarı’nda Kürt tarım işçilerinin çadırları yakıldı.

 Bu dehşet görüntüleri 6-7 Eylül’den günümüze ulaşan bir linç atmosferini akla getiriyor. Bu linç atmosferi ile de hesaplaşmadık henüz. 

Bunları da yüzleşme gerektiren kolektif şiddetler listesine eklemek gerek. 

- Medya bu karanlık durumdan nasıl kurtulur? 

Sanırım öncelikle gereken gazeteciliği suç olarak görmeyen bir yaklaşımın tüm kurumlarca benimsenmesi. 

Konvansiyonel mecrada hükümet ile mesafeli olmayı önemseyen basın ve yayın kuruluşları gerek. 

Muhabirliğin güçlenmesi, muhabirlerin kanaat önderi rolünü üstlenmeden gazetecilik yapabilmeleri lazım. 

Televizyonlarda yeniden farklı fikirlerin diyaloğunu görmemiz lazım. 

Ne zaman ki ana akım televizyonlar HDP’lilerin olmadığı HDP tartışmalarından, kadınların olmadığı kadın cinayeti tartışmalarından vazgeçer, içinden geçtiğimiz karanlık hafiflemiş demektir. 

........

Ömer Turan hakkında., 

Doç.Dr. Ömer Turan İstanbul Bilgi Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü öğretim üyesi. Güven Gürkan Öztan ile ortak kitapları "Devlet Aklı ve 1915: Türkiye’de 'Ermeni Meselesi' Anlatısının 

İnşası 2018’de İletişim Yayınları tarafından 2018’de yayımlandı. 

Editörlerinden olduğu "The Dubious Case of a Failed Coup: Militarism, Masculinities, and 15 July in Turkey" başlıklı derleme 2019’da Palgrave Macmillan’dan çıktı. 

"1968: İsyan, Devrim, Özgürlük" başlıklı derlemesi geçtiğimiz ay Tarih Vakfı Yurt Yayınları tarafından basıldı. 

Dr. Turan 2019-2020 akademik yılında İsveç Enstitüsü araştırmacısı olarak, Lund Üniversitesi Ortadoğu Çalışmaları Merkezi’nde çalışmalarına devam ediyor. 

The Independentturkish © 

****

6-7 Eylül Pogromu, Kolektif Şiddettir ve adını doğru koymak gerekir. BÖLÜM 1

6-7 Eylül Pogromu, Kolektif Şiddettir ve adını doğru koymak gerekir. BÖLÜM 1

Fotoğraf: Fahri Çoker Arşivi 

“ 6-7 Eylül Pogromu, Kolektif Şiddettir ve adını doğru koymak gerekir ” 

Gayrimüslim toplumlara yönelik 6-7 Eylül’de yapılanları “ Kolektif bir Şiddet” olarak niteleyen Doç. Dr. Ömer Turan, “‘Biz hep haklıydık’ hatasından  kurtulmalıyız. Çare geçmişte yaşananları açıklıkla konuşmaktır” dedi 

BarışKop@baris_kop 

Cumartesi 7 Eylül 2019 15:34 

Türkiye tarihinin karanlık ve utanç sayfalarından biri: 6-7 Eylül 1955. 

Başta Rumlar ve sonradan Ermeniler olmak üzere gayrimüslim toplumuna yönelik gerçekleştirilen linç ve yağma hareketinin 64’üncü yıldönümünde, o gün yaşananların öncesi ve sonrası ile yaratılan derin tahribatın onarılması yönünde atılması gereken adımları Independent 

Türkçe için İstanbul Bilgi Üniversitesi Uluslararası İlişkiler bölümünden Doç. Dr. Ömer Turan ile konuştuk. 

Doç. Dr. Ömer Turan / Fotoğraf: Independent Türkçe 

Resmi verilere göre 11 kişi öldü, yüzlerce kişi yaralandı, kadınlar tecavüze uğradı. 

Bunun yanında 4 bin 214 ev, 1.004 işyeri, 73 kilise, 2 manastır, 1 sinagog, 26 okul ile fabrika, otel ve bar gibi yerlerin bulunduğu toplam 5 bin 317 mekân 

da saldırıya uğradı. 6-7 Eylül 1955 tarihi için isim doğru koyulmalı diyor Turan; “Pogrom” “ Etnik bir Gruba yönelik kolektif şiddet: Pogrom ” 

6-7 Eylül Pogromu’nun 64’üncü yılında, yaşananları ve nedenlerini bir kez daha konuşmak istiyorum. Katliam ve yağma girişiminin fitili İstanbul Ekspres gazetesinin ikinci baskısıyla beraber ateşleniyor fakat olayların nedeni salt bu değil tabii. 

Siz, 6-7 Eylül’ü, o güne giden süreci ve sonrasında yaşananları nasıl görüyor, değerlendiriyorsunuz? 

Sanırım kelime tercihiyle başlamamız lazım. Siz sorunuzu sorarken 6-7 Eylül Pogromu dediniz. Kesinlikle olan biteni bir pogrom olarak adlandırmak gerekli. 

Genel olarak Türkiye’de “6-7 Eylül Olayları” kalıbı kullanılıyor. 

Olaylar dendiğinde birincisi, yaşananın boyutları azımsanmış oluyor. İkincisi, olay kelimesi sanki kendiliğinden olmuş gibi bir izlenim veriyor. 

Pogrom Rusça kökenli bir kelime. İlk olarak 19. yüzyılda Yahudilere yönelik şiddeti adlandırmak için kullanılmış. Ama artık sadece Yahudilerin başına gelenler için kullanılmıyor bu kelime. 

Pogromu nasıl tanımlayabiliriz? En kısa tanımını etnik bir gruba yönelik kolektif şiddet şeklinde yapabiliriz. Kitlenin şiddet uygulayıcısı olarak seferber 

edilmesi pogromun temel özelliği. Bu kolektif şiddetin içinde, yağma olabilir, linç olabilir, hırsızlık, tecavüz ya da cinayet olabilir. 

6-7 Eylül 1955’te olan kolektif şiddeti kesinlikle İstanbul Rumlarını hedef alan bir pogrom olarak adlandırmak gerek. 

Hemen bir parantez açalım, elbette ana hedef Rumlardı ama Ermeniler ve Yahudiler de bu şiddetin hedefi oldular. 

Diplomatların hazırladıkları raporlar bize şu bilgileri veriyor: 

Rumlara ait takriben 2 bin 500 iş yeri ve 670 ev tahrip edildi. Ayrıca Ermenilere ait takriben bin iş yeri, 150 ev saldırıya uğradı. 

“6-7 Eylül sadece yağmalanmış mağazalar olarak hatırlanmamalı” 

İlk önce tahrip edilen mülklerden söz ettik. Hataya düşmemek için kolektif şiddetin hem nedenlerine, hem de sonuçlarına değinmemiz gerekmekte. 

Yoksa 6-7 Eylül’ü herkesin görmüş olduğu İstiklal Caddesi’nde yağmalanmış lüks mağazalara ait fotoğrafla hatırlama yanılgısına düşeriz. 

Oysa cinayetler söz konusudur. Kaynaklarda öldürülenlerin sayısı 13 ila 17 arasında değişiyor. 

200’den fazla Rum kadına tecavüz ediliyor. Resmi açıklamalara göre 30’dan fazla Rum ağır yaralanıyor. Gayri resmi kaynaklara göreyse bu sayı 300 civarında. 

Linç güruhu kimi Rum Erkekleri zorla sünnet ediyor. Zorla sünnet edilenler arasında papazlar da var. 

Söylediğim gibi, yıllarca 6-7 Eylül belleğimizdeki görüntüler hep dükkânlara yönelik saldırıların görüntüleriydi. 

Ama 2015’te Serdar Korucu’nun editörlüğünde hazırlanan Patrik Fotoğrafçısı Dimitri Kaloumenos’un Objektifinden 1955 isimli kitapla Patrikhane fotoğrafçısı Dimitrios Kalumenos’un çektiği fotoğrafları gördük. 

Ve anladık ki aslında dükkânlar kolektif şiddete maruz kalan hedeflerden sadece biri. 

Fotoğraf: Patrik Fotoğrafçısı Dimitri Kaloumenos’un Objektifinden 1955 

Kiliseler, okullar ve mezarlıklar da hedef alınıyor. 73 kilise, 26 okul bu pogromda zarar görüyor. 

Kalumenos’un çektiği fotoğraflar şiddetin boyutunu çok güçlü şekilde yansıtıyor bize: Mezarların bile nasıl kırıldığını, nasıl açıldığını görüyoruz. 

Fotoğraf: Patrik Fotoğrafçısı Dimitri Kaloumenos’un Objektifinden 1955 

İşte bu kapsamda bir şiddetten bahsettiğimiz için pogrom kelimesini kullanmamız gerek. Bu ölçekte bir şiddet için olaylar kelimesinin hafifletici etkisi yetersiz kalır. 

-Peki, amaç neydi? 

İki amaçtan söz etmek gerek. Birincisi, 1910’lardaki İttihatçı dönemden beri süregelen toplumu ve ekonomiyi Türkleştirme amacı. 

İkinci amaç ise, 1955 bağlamında daha spesifik bir amaç: Dönemin DP hükümeti Londra’da toplanmış olan Kıbrıs Konferansını dağıtmaya yönelik bir hamle  düzenlemek istiyor. 

Bu hamleyi hazırlayan unsurlar arasında Türkiye’nin Kıbrıs meselesinde sert bir tutum almasını isteyen Britanya diplomasisinin yol göstericiliğinin de payı olması mümkündür. 

Sonuçta Selanik’te Atatürk’ün doğduğu eve Türk istihbarat birimlerince tahrip gücü düşük dinamitler yerleştiriliyor. Ve bu haber İstanbul basınında oldukça  abartılarak, küçük olay büyütülerek veriliyor. 

Atina’daki AA muhabirinin “Bahçede bir iki dinamit lokumu patladı” şeklinde geçtiği haber “Atamızın Evi Bomba İle Hasara Uğradı” şekline dönüşerek manşete taşınıyor. 

Kâğıt kıtlığı olan bir dönemde gazetelerin ikinci baskıyı yapmaları önceden bir tertibat olmaksızın imkânsız gözükmektedir. 

Sonrası da önceden seferber edilmiş güruhun kamyonlarla saldırıların gerçekleşeceği semtlere taşınması, bir örnek sopalarla kolektif şiddetin başlaması. 

Fuat Köprülü: Ata’nın Selanik’teki evini Menderes bombalatmıştır 

-Türkiye toplumu 6-7 Eylül devlet eliyle organize edildiğini nasıl öğrendi? 

1990’ların başında emekli orgeneral Sabri Yirmibeşoğlu’nun verdiği bir söyleşi kritik. 

Yirmibeşoğlu “özel harp” kökenli bir subay. Söyleşisinde "6-7 Eylül’ün muhteşem bir özel harp örgütlenmesi" olduğunu söyledi. Ve "amacına ulaştığını" da belirtti. 

Aslında özel harp biriminin rolü dışında bir tertip olduğu çoktan beri biliniyordu. DP hükümetinin panikle ortaya attığı “Komünistler yaptı” tezi kimseyi ikna etmemişti. 

Adnan Menderes (ortada) ve Fuat Köprülü (sağda) / Fotoğraf: Twitter 

DP’nin kurucularından Fuat Köprülü’nün 27 Mayıs’tan hemen sonra verdiği bir söyleşi var. Biliyorsunuz Köprülü, DP kurucularından, ama 1957’de istifa etmişti. 

Fuat Köprülü o söyleşide şöyle diyor: 

Hadiseler Fatin Rüştü Zorlu’nun ilhamı ile Menderes ve Gedik tarafından tertiplenmiştir. Ata’nın Selanik’teki evini Menderes bombalatmıştır. 

Meselenin tahkik edilmesini, mesullerini bir an evvel meydana çıkartılmasını istedikçe Menderes’in işi kapatmaya çalıştığını gördüm. 

Yani bir grup insanın kendi kendilerine Kıbrıs’ı bahane edip Rumlara saldırmış olmadığı hep biliniyordu. 

Tabii bu açıklamaların yapılmış olması 6-7 Eylül’ün bir kolektif şiddet vakası, bir devlet organizasyonu olarak toplumsal bellekte yer ettiği anlamına gelmiyor. 

“Oktay Engin sonradan Nevşehir Valiliğine kadar yükseliyor” 

-Devlet tarafından organize edildiğine yönelik başka hangi bilgiler var elimizde? 

Her şeyden önce Selanik’teki evin bahçesine dinamit lokumlarını koyan kişi hakkında epeyce bilgi var. 

Adı Oktay Engin. 

O dönemde Yunanistan vatandaşı bir Batı Trakya Türkü ve Türk istihbaratına çalışıyor. 

Yunanistan’da hapis cezasına mahkûm ediliyor. Çıkınca Türkiye’ye gelip hukuk eğitimini tamamlıyor. 

Oktay Engin sonraları Türkiye’de Nevşehir valiliğine kadar yükseliyor. 

Başka bir bilgiye ise hasar görmüş ve hasar görmemiş binalara bakarak ulaşıyoruz. 

Kitle kendiliğinden hareket etse ilk tahribat muhtemelen Fener Patrikhanesi ve İstiklâl caddesindeki Yunan konsolosluğunda olurdu. 

Fakat bir organizasyon söz konusu, bu iki kritik yeri jandarma kuvvetleri korumaya alıyor. 

Diğer yerlerde ise polis tedbir almıyor. 

Sonradan kimilerinin “Bugün polis değiliz, Türküz” dediklerini öğreniyoruz. 

Dönemin AA muhabiri Selçuk Emre’nin raporu 

İlgi duyanlar, bu hafta Agos’ta yer alan rapora bakabilirler. O dönemde raporu AA Muhabiri 

Selçuk Emre, İstanbul Valisi’nin talebi üzerine hazırlıyor. 

Rapor açıkça güvenlik güçlerinin uzun süre saldırılara müdahale etmediğini, dönemin İçişleri Bakanı Namık Gedik’in “göstericilere” yumuşak davranılması talimatını verdiğini aktarıyor. 

Elbette pogrom dediğimiz gibi göstericiler değil saldırganlar demeliyiz. 

Selçuk Emre’nin raporundaki en önemli detay ise İstanbul’da kitle içinde, kitleyi yönlendiren hava değişimli Topçu Kıdemli Yüzbaşı Hamdi Özkanlı isimli bir subay ile birlikte dört sivil daha olduğu. 

Dönemin AA muhabiri Selçuk Emre'nin raporunun ilk sayfası / Agos 

Bu beş kişi tespit ediliyorlar ve tutuklanıyorlar; ama tutuklular formalite icabı bir sorgulamadan geçirildikten sonra aynı gece serbest bırakılıyorlar. 

Selçuk Emre’nin raporuna Atatürk Kitaplığı’nda ulaşan Hüsnü Gürbey ve Mahsuni Gül bu 

bilgiyi “İstanbul Merkez Kumandanlığı” tarafından tutulan tutanağa dayandırıyorlar. 

“Öncelik Tahribat ve vandalizm” 

Bir de konuya dair en önemli çalışmalardan biri olan Dilek Güven’in "6-7 Eylül Olayları" isimli kitabında karşımıza çıkan bir detay var. Bu da hırsızlık konusu. 

Fotoğraf: Patrik Fotoğrafçısı Dimitri Kaloumenos’un Objektifinden 1955 

Güven, 6 Eylül akşamının ilk anlarında saldırgan grupların liderlerinin hırsızlığı engellemeye çalıştıklarını aktarıyor. 

Hatta bazı liderler kimi kavşaklarda yoldan geçenlerin üzerlerini arayarak hırsızlığı önlemeye çalışıyorlar. 

Güven, bunu "organize grupların önceliğinin tahribat ve vandalizm olduğu" şeklinde yorumluyor. 

Fotoğraf: Fahri Çoker Arşivi 

Bunu da saldırgan kitlenin kendiliğinden harekete geçmediği, bir merkezi talimatla hareket ettiği şeklinde değerlendirebiliriz. 

Gecenin ilerleyen saatlerinde ise hırsızlık vakaları çoğalıyor. 

-Bu tarz olayların yıl dönümlerinde genelde yapılanlara baktığımızda; kınama, anma metni yayımlama ve bir/iki tweet atmanın ötesine geçmiyor. Bunun ötesine geçmemiz için ne yapılmalı? Özür ve yüzleşmenin önemi nedir? Bu süreç nasıl yürütülmelidir? 

Geçmişe dair bilginin demokratikleşmesi ve çoğulculaşması çok önemlidir. 

Bir ulusun geçmişinde sorunlu, utanılacak hiçbir şey görmemek, önyargılı bir tutumdur. 

“Biz hep haklıydık” hatasından kurtulmak gerekiyor. 

Maalesef Türkiye’de bu hatanın sıklıkla yapıldığını görüyoruz. 

2. Cİ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR..,,

***

VAY VAY VAY O VAKIFTA MEĞER KİMLER VARMIŞ !!!!

 VAY VAY VAY O VAKIFTA MEĞER KİMLER VARMIŞ !!!!

YOLSUZLUK DOSYASI 

CAN ATAKLI : 

10 AĞUSTOS  2019

6 Temmuz 2019

YENİ ÖĞRENDİM

İstanbul’da insanlara kan kusturan bir vakıf var. Adı İstanbul Trafik Vakfı. Yıllarca bu vakfın haksız uygulamalarına karşı yazılar yazdım televizyonlarda konuştum. Neden? Çünkü bana göre bir mafya gibi çalışan bu vakıf İstanbul trafiğine hiçbir katkı sağlamıyor. Tek dertleri var gün boyu olabildiğince çok sayıda aracı “yediemin parklarına” çekmek ve bundan müthiş paralar kazanmak. İstanbul Trafik Vakfı’nın hiçbir yatırımı yok. Sadece çekici alıyorlar ve olur olmaz araç çekip can yakıyorlar. Ne bir otoparkı var ne trafik eğitimi konusunda girişimleri. Personeli bile yok. Devletin polisini aracı olarak kullanıyorlar. Bu İstanbul Trafik Vakfı’nın emniyete ait olduğunu düşünürdüm ben de herkes gibi. Oysa öyle değil. İş insanları kurmuşlar bu vakfı. Ciddiyeti olsun diye de içine sembolik olarak cumhurbaşkanını koymuşlar örneğin. İstanbul Valisi ve belediye başkanı da bu vakfın yönetiminde görülüyor. İçindeki isimleri görünce çok şaşırdım. Bunca anlı şanlı iş insanının ne işi var burada acaba? Oradan gelecek paraya bu kadar mı ihtiyaçları var diye düşünmeden edemiyor insan. Gerçi bu vakıf aracılığı ile toplanan para müthiş. İstanbul halkının milyonlarca lirası adeta gasp ediliyor. Şimdi diyeceksiniz ki “Ne yani isteyen istediği yere mi bıraksın aracını?” Elbette öyle de bu vakfın çekicileri trafiği engelleyen araçları çekmiyor ki. Ancak çekilmesi çok kolay ve üstelik ortak kullandıkları otoparklara en yakın yerden araç çekiyorlar. Uygar ülkelerde de araç çekilir. Ama oradaki insanlar yasak yere zaten park etmezler. Çünkü park ettikleri anda çekileceğini ve ceza yiyeceklerini bilirler. Medeni ülkelerde lokantaların otoparkçıları ile anlaşıp onlara bırakılmayan araçları çekmezler. Bizde aracınızın çekilmesi tamamen sizin şanssızlığınız dır. Genellikle de sizin aracınızın çekilmesi bir başka araca adeta park yeri açılması gibidir. Sizlere bu vakfın mevcut mütevelli heyetinin listesini sunuyorum. Çoğu tanınmış iş insanı olan bu kişilere seslenmek istiyorum. Buradan elde ettiğiniz paralar gözünüzü karartmış olabilir. Ama lütfen yönettiğiniz vakfın nasıl çalıştığına dönüp bir bakın. Gerçekten vakfınızın İstanbul trafiğine hizmet edip etmediğini inceleyin. Günde kaç araba çekildiğini bunların en yoğun olarak hangi bölgelerde olduğunu bunların ne kadarının haksız ve vicdansız olduğunu hangi bölgelerde vale denilen özel otoparkçılarla anlaşmalı olduğunu öğrenmeye çalışın. Örneğin araç çekilen yediemin otoparklarına kimliğinizi belli etmeden bir gidin çalışanlara bir bakın bakalım “Ben buradan nasıl çıkacağım” diye korkuya kapılıp kapılmayacağınızı bir test edin. O zaman ne demek istediğimi anlayacaksınız.

İŞTE TRAFİK VAKFI’NIN MÜTEVELLİ HEYETİ

1. Cumhurbaşkanı 

2. Faika KOZAKÇIOĞLU 

3. Zuhal ÜRETEN 

4. Alper KUŞ 

5. Nadir YAYLA 

6. Korkmaz ALTUĞ 

7. İsmet NANE 

8. Muammer GÜLER 

9. Atıf ÇETİNER 

10. Jak KAMHİ 

11. İnan KIRAÇ 

12. Erman YERDELEN 

13. Ali Süha UYAR 

14. Mücahit ÖREN 

15. Oktay DURAN 

16. Celalettin CERRAH 

17. Cenk CANKURTARAN 

18. Yılmaz ULUSOY 

19. Sema RAMAZANOĞULLARI 

20. Yücel ÇELİK 

21. Ahmet KOCABIYIK 

22. Nail KEÇİLİ 

23. Turgut KAZAN 

24. Ömer DİNÇKÖK 

25. Kadir BOY 

26. İlhan ÇETİNKAYA 

27. Suat YALKIN 

28. Ali GÜRELİ 

29. Adının açıklanmasını istemeyen bir kişi 

30. Turgay ATASÜ 

31. Süreya ÖZYURTKAN 

32. Ayşe ÖZGÜN 

33. İsmail ACAR 

34. Lale MANÇO 

35. Hıncal ULUÇ 

36. Ümran ÇAVLI 

37. Remzi TAN 

38. Süleyman BAŞGÖR 

39. Kadir TOPBAŞ 

40. Vasip ŞAHİN 

41. Hasan KAYNAR 

42. Haluk BAYRAKTAR 

43. Kemal TATAR 

44. Necati CANSARAN 

45. Saruhan VARDAR 

46. Abdullah SİLAHYÜREKLİ

Şimdi bu listeye İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı sıfatıyla Ekrem İmamoğlu da girecek sanıyorum Kadir Topbaş da çıkarılacak. Ayrıca Muammer Güler Celalettin Cerrah gibi görevleri gereği bu listede yer alanlar da bu göreve yeni gelenlerle değiştirildi.

OKURDAN MESAJ

Balık mevsimlerini pek bilmem. İstanbul’da “Lüfer geldi” derler ya da “palamut akınının başladığını” söylerler. Bunların hangi mevsime geldiğine pek dikkat etmem. Zamanında belki ederdim de şimdi sorarsanız “Lüfer mevsimi ne zaman?” diye hemen yanıt veremeyebilirim. Bir okurumun mesajından sardalyanın şu sıralar pek bol olduğunu öğrendim. Ama bir sorun varmış. Bakın okurum bunu nasıl dile getirmiş; Can Bey ben İzmir’in sahil kasabası Dikili’de yaşıyorum. Bildiğiniz gibi şu anda balık avı yasağı var. Oysa inanın şu anda deniz balığı olarak sardalyanın tadına doyum olmaz. En yağlı ve bol mevsimidir. Fakat yasak yüzünden avlanamadığı gibi balıkçılardaki sardalyalar Midilli’den gelmekte. Yani Euro kuru üzerinden balık yiyoruz. Halbuki büyük balıkçı gemileri son derece gelişmiş sonar sistemlerine sahipler. Radarlarındaki balığın cinsini yüzde100 tahmin edebilmekteler. Diyeceğim o ki çok mu zordur sadece sardalya avına izin vermek? Limanlarda zaten sahil güvenlik var gelen tekneleri denetler sardalya avı dışındakilere cezayı keser bu kadar basit. Millet de ucuz balık yemiş komşu Yunan’a para kazandırmamış olur. İşin başka enteresan tarafı da şu; balık avlanma yasağı tam da sardalyanın yumurtlama mevsiminde bitiyor. Kaş yapayım derken göz çıkarmak böyle bir şey; olsa gerek.

CANIMI SIKAN ŞEYLER

Erdoğan tarafından sarayda görevlendirilen Bülent Arınç devlet kesesinden alacağı maaşı soranlara “Edepsizler” dedi biliyorsunuz. Neymiş kimin ne maaş alacağına kimse karışamazmış kime neymiş milletvekilinin maaşından? Olacak şey değil tabii. Gerçi cevabını aldı. Ben de uzun yıllar önemli görevler yapmış biri olarak yaptığı yanlıştan utanıp susacağını sanmıştım. Ama öyle olmadı. Arınç konuştukça konuşuyor ve battıkça batıyor tabii. Bu kez de henüz ne kadar olduğunu bilmediği maaşının yarısını öğrenci bursu diğer yarısını da KHK’lar yüzünden mağdur olmuş kişiler için kullanacağını söyledi. Artık nasıl bir maaşsa bu hem burs için hem de mağdur aileler için yetecek. Tabii üste çıkacağım diye çok konuşan Arınç iktidar adına bir itirafta bulunduğunu ne kadar fark ediyor bilmiyorum. Demek ki iktidar hiçbir suçu olmayan insanları açlığa ve sefalete mahkum etmiş. Arınç saraya girip Erdoğan’a çok yaklaşmış bir kişi olarak bu sorunu çözmek için girişimde bulunmak yerine maaşını soranlara ucuz bir popülizmle cevap vermeye çalışıyor. Bunca yıl devletin en tepesinde oturdu bu kişi. Ne kadar yazık.

ÖNERİ

İktidar seçim yenilgisini hazmedemeyince İstanbul seçimlerini tekrarlatmak için kendince harika bir gerekçe bulmuştu biliyorsunuz. Oyların çalındığını ileri sürmüşlerdi. Gerçi YSK bu iddiaya prim vermedi bunun yerine suçu kendi üzerine alıp seçimleri tekrarlattı. Tabii sonuçta “oyların gerçekten çalındığı” ortaya çıktı. Meğer iktidar “fena halde götürmüş” oyları. Bu kez YSK kenara çekilince foya ortaya çıkmış oldu AKP tarihi fark yedi. Oyların çalındığı bu seçimde ortaya çıktı ama geçmişteki seçimler üzerinde hâlâ kara bulutlar var. O zamandan beri çırpınıyoruz; hile yapıldığını oyların çalındığını anlatmaya çalışıyoruz bir avuç insan. Şimdi ciddi bir karine çıktı ortaya. YSK referandum ve 24 Haziran seçimlerini mutlaka mercek altına almalıdır. Bu seçimlerde kullanılan oylar bir araya getirilmeli ve tekrar sayılmalıdır. Diyeceksiniz ki “Kaç kere söyledin ve yazdın şimdi niye tekrarlıyorsun?” Öyle demeyin. Bazı konuları ısrarla tekrarlamak gerek. Bunlar asla unutulmamalıdır.

Link : 

https://www.sozcu.com.tr/2019/yazarlar/can-atakli/vay-vay-vay-o-vakifta-meger-kimler-varmis-5216570/

***

Hırsız olan CHP ama sandıklara sahip çıkan da yine CHP iyi mi?

Hırsız olan CHP ama sandıklara sahip çıkan da yine CHP iyi mi?

Bİ SORALIM BAKALIM, 

Can Ataklı, 

6 Nisan 2019

Hırsız olan CHP ama sandıklara sahip çıkan da yine CHP iyi mi?

Tam 17 yıldır iktidarda olan AKP'yi hiç böyle görmüş müydünüz?

Deli gibiler.

Gece Gündüz saldırıyorlar.

İsimlerini yeni öğrendiğimiz, yüzlerini yeni gördüğümüz bazı AKP yetkilileri, günlerdir ekranlarda çaresizce bağırıp çağırıyorlar.

Yandaş yalaka tetikçi takımı, altüst olmuş suratlarıyla “olamaaaaz”diye çırpınıyor.

Her seçimden sonra muhalefetten yapılan itirazları “Yenilen pehlivan güreşe doymazmış” diyen alaycı ifadelerle geri çevirtenler; şimdi kalkmışlar “İtiraz etmek de demokratik bir haktır” diyor.

Elbette demokratik hak da, bunun bir demokratik hak olduğu, AKP seçim yenilgisi alınca mı akla geldi?

AKP ve yandaşlarına göre; CHP “tarihin en büyük oy yolsuzluğunu” yaptı.

1946 yılında bile bu kadarı olmamıştı.

Gerçi bu AKP'lilere “1946'da ne olmuştu?” diye sorarsanız hiçbiri cevap veremez ama olsun, hep ağızdan dolma tüfek gibi konuştukları için bu kadar kusur kabul edilebilir belki de.

Bununla yetinmeyen, daha da ileri giden de var.

Aklıevvellerin önde gidenleri seçim galibiyetini “darbe” olarak niteliyor.

AKP kazanırsa “milli iradenin tecellisi” oluyor ama maazallah muhalefet bir yeri AKP'den almışsa “darbe” oluyor.

Komik bile değil.

Neyse ki CHP'liler son derece sakin ve soğukkanlı.

Yapılan bütün tahriklere rağmen, bir tek CHP'li bile sesini yükseltmiyor, kavga etmiyor, ağız dalaşına bile girmiyor.

Ve en garibi ne biliyor musunuz?

Yeniden sayım kararı verilen oyları CHP'liler koruyor.

Şimdi belki bazılarınız “Ne var bunda?” diyebilir.

Aslında çok şey var.

AKP, bir haftadır muhalefete saldırıyor ve “hırsızlık” yaptığını ileri sürüyor.

Bu nedenle oylar yeniden sayılıyor pek çok yerde.

Peki, nasıl oluyor da “oyları çaldı” denilen CHP'liler yeniden sayım için tüm torbaları koruma altına alırken, AKP'liler hiç ortada görünmüyor.

Mantıklı olan; AKP'lilerin seçim kurullarında kamp kurmaları ve “oy çalındı, usulsüzlük yapıldı” dedikleri torbaları korumaları, CHP'lilerin ise delilleri ortadan kaldırmak için çırpınmasıdır.

Oysa bizde öyle olmuyor.

Yolsuzluk, hırsızlık yaptığı için oyların bulunduğu torbaların asla emanet edilemeyeceği CHP'liler, torbaları “namusları gibi”koruyup gece üstünde yatıp sayım anına kadar kimseye el sürdürtmezken, AKP'liler dışarıdaki masalarda ha babam itiraz dilekçesi yazıyor.

Hiçbir AKP milletvekilinin aklına “Aman, oyların içinde olduğu torbaları sıkı koruma altına alalım, muhalefeti yaklaştırmayalım” demek gelmiyor.

Neden acaba?

Kim bilir, belki de oyları korusalar da korumasalar da sonucu önceden biliyorlar.

YSK'nın nasıl bir karar alacağından haberleri var belki de.

MERAK ETTİĞİM ŞEYLER

Hani İstanbul'a Aşıktınız?

Neredeyse tam bir ay boyunca Erdoğan, İstanbul halkına “Bizimkisi bir aşk hikayesi” yazan dev afişlerden baktı.

Nereye baksak bu afişler vardı.

Kurtuluşumuz yoktu yani.

Tabii bu kadar çok olunca bu afişlerdeki slogana da inanmıştır pek çok insan.

Öyle ya “İstanbul aşığı olmayan” biri ne diye böyle afişler yaptırıp milyonlarca lira para ödesin ki?

Ancak seçimler bitti, AKP'nin kazanamadığı anlaşıldı, bu büyük aşkın da aslında bir yalan olduğu ortaya çıktı.

AKP Genel Başkanı Erdoğan, bir camide kendisine gözyaşları içinde yalvararak, “Biz bu adamlara çalışamayız, ne olur bir şeyler yapın”  diyen kadınlara

“Merak etmeyin daha her şey bitmedi. Meclis'te biz üstünüz, bunlar topal ördek zaten” cevabını verdi.

Amerikan başkanları için, seçim günüyle görevin devir teslim edeceği tarih arasındaki 2 aylık süreyi anlatmakta kullanılan “topal ördek” deyimini; belli ki İmamoğlu için “Belediye başkanlığına otursa da hiçbir şey yapamayacak” anlamında kullandı.

Özeti şu; “İmamoğlu başkan olabilir belki ama Belediye Meclisi'nde AKP çok güçlü olacaktır. Bu durumda başkan hiçbir şey yapamayacaktır.”

İyi de İmamoğlu ya da bir başkası olsaydı kendisine mi çalışacaktı?

Hayır, İstanbul için çalışacak seçilen kişi.

Ama “İstanbul aşığı” Erdoğan, eğer başkan kendisinden değilseçalıştırmayacağını söylüyor.

Hani “Çok seviyorum ulaaaan” diye bağıran ve kendisine yüz vermeyen sevdiğini bıçaklayıp öldürenler vardır ya, tam o durum işte.ŞAŞIRDIM

İmamoğlu'nun teşekkür afişine de çok kızdılar

AKP'liler ve yandaşları Ekrem İmamoğlu'nun Anıtkabir Defteri'ne “İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı” unvanını yazmasına ateş püskürüyorlar.

Efendim nasıl olurmuş da henüz seçildiği tescillenmemiş birisanki seçilmiş gibi davranabilirmiş.

AKP anlayışına göre her şey sadece kendilerine yakışıyor.

Ekrem İmamoğlu'na, “Sen daha seçilmeden nasıl böyle yaparsın?” diyenler, bütün İstanbul'u “Teşekkürler İstanbul, gönül belediyeciliği kazandı” afişleriyle  doldurmadı mı?

Herkesi aptal yerine koyanlar, “Aynı değil, çünkü AKP İstanbul'da belediyelerin çoğunu kazandı, teşekkür o nedenle” diyor.

Peki o halde seçimi kazanıp kazanmadığı belli olmayan Binali Yıldırım'ın o afişlerde ne işi var?

O afişleri astığınızda Binali Yıldırım da seçimi kazanmış başkan gibi sunulmuş olmuyor mu?

Sokaktaki 100 kişiye, “Bu afişlerin kazanılan belediyeler için verildiğine mi inanıyorsunuz?” diye sorduğunuzda nasıl bir cevap alırsınız?

Şimdi haklı olarak Ekrem İmamoğlu da bazı yerlere “Teşekkürler İstanbul” afişleri astırmış.

Çıldırmış gibi saldırıyorlar yine.KAFAMI BOZAN ŞEYLER

Sahte anketle CHP'yi “sokağa dökülmek istiyor” gibi göstermeye çalışıyorlar

Pek çok okurdan şikayetler aldım.

Diyorlardı ki; “Bir araştırma şirketinden aradıklarını söyleyenler, CHP için bir kamuoyu araştırması yaptıklarını söylüyor ama durum çok şüpheli.”

Tabii “Neden şüpheli?” diye sordum hemen.

Çünkü önce CHP ile ilgili birkaç soru sorduktan sonra şu soru geliyormuş; “Eğer İmamoğlu'na mazbatası verilmezse büyük protesto gösterileri yapılmasını ister ve buna katılır mısınız?”

Soruya bakar mısınız?

Şunu umut ediyorlar herhalde; öfkeli CHP'liler, “Tabii başka çare yok, zaten bunlar bu dilden anlar” türü cevaplar verecek.

Bu araştırma şirketi de sonuç raporuna, “İmamoğlu, Belediye Başkanı olarak ilan edilmezse CHP sokağa inecek, yeni bir Gezi planlanıyor”  diye yazacak.

Yandaş-tetikçi medya da sanki bilimsel bir veriymiş gibi “İşte gördünüz araştırmalardan da bu çıkıyor” diyerek olayı köpürtecek.

Vatandaşların sözde anket bahanesiyle arandığı numara 0216 227 08 80.

Bu numarayı aradım…

Bir bant kaydı çıktı karşıma ve “Ipsos Araştırma Merkezi. Anket için sizi aramıştık, geri dönüşünüz için teşekkür ederiz” dedi. Sonra da telefon kapandı.

DİKKATİMİ ÇEKEN ŞEYLER

Süleyman Soylu hiç ortaya çıkmıyor ya şokta ya da bir şeyler düşünüyor Seçimden önce en şahin isimlerden biri İçişleri Bakanı Süleyman Soylu idi.

Bir devlet adamı olma vasfını tamamen yitiren Soylu,muhalefeti terörle işbirliği içinde göstermekten ve hatta terörist olarak suçlamaktan geri kalmıyor ve avaz avaz bağırıyordu;

“Muhalefetin listelerinden belediye meclislerine giren bütün teröristleri biliyoruz. Ama seçimden sonra hepsinden tek tek hesap sorulacak.”

Soylu'nun bu sözlerine, AKP Genel Başkanı da destek veriyor ve muhalefetin teröristleri belediyelere sızdırdığını ama bunların hepsinin seçimden sonra  halledileceğini söylüyordu.

Bakalım tutuklamalar ne zaman başlayacak?

Ancak Soylu'nun seçimden bu yana ortalıkta hiç görünmemesi de hem canımı sıkıyor hem de şüphemi çekiyor.

Büyük ihtimalle şok yaşıyordur.

Öyle ya, ısrarla muhalefetin teröristlerle işbirliği yaptığını söyleyeceksiniz, herkesi terörist olmakla suçlayacaksınız, sonra halk gidip sizin terörist dediklerinizin arkasında duracak.

İnsan içine çıkmak, bu duruma bir cevap bulmak herhalde çok zordur.

Tabii bir de bu yenilgiyi hazmedemeyip karşı operasyon yapılması ihtimali var.

Ne bileyim belki de Soylu adamlarıyla bir köşeye çekilmiştir, “Bu işi nasıl hallederiz?” diye planlar yapıyordur.

https://www.sozcu.com.tr/2019/yazarlar/can-atakli/hirsiz-olan-chp-ama-sandiklara-sahip-cikan-da-yine-chp-iyi-mi-4317039/

***

Hani Yunanlı Dostumuzdu?

Hani Yunanlı Dostumuzdu?

Dr. Tahir Tamer Kumkale

27 Ekim 2000 Cuma 

"OYUNA TEKRAR  GİRMEZSENİZ, BAŞARILI  OLMA  ŞANSINIZ HİÇ OLMAZ."

15 Ekim 2000 tarihinde yani bundan 2 hafta kadar önce Balıkesir Askeri hava alanına Nato manevraları dolayısıyla inen Yunan uçakları çiçeklerle ve dostluk gösterileri ile karşılandı. Bilahare tam 78 yıl sonra, ilk defa Yunan askerleri yine tatbikat amaçlı olarak İzmirde Doğanbey bölgesine çıkarma yaptılar. Birliğin komutanı Yunanlı Binbaşının dostluk mesajlarını medyamız Türk ve dünya kamuoyuna dağıttı.

Nato'nun "MUTLAK ZAFER" isimli tatbikatının senaryosu olarak başlatılan bu harekattan önce geçen ay, iki ülkenin GENELKURMAY BAŞKANLARI ile MİLLİ SAVUNMA BAKANLARI biraraya gelerek yakınlaşmanın son derece hassas olan askeri alana kaydırılmasını başardılar. Bu şekilde her iki ülke haklının özlediği ve arzu ettiği dostluğun boyutları her alanda gelişiyor ve genişliyordu.

İki hafta önceki iyimser hava, tatbikatın ortasında Yunanistan'ın kuvvetlerini tatbikattan geri çekmesi ile yepyeni ve belirsiz bir boyuta gidi. Ege'nin hava ve denizinde eskiden beri varolan sürtüşme yeniden başladı ve yeniden başlanılan noktaya dönüldü. Görülen manzara ve gelinen yer , iki kardeş halk arasında her alanda başlayan yakınlaşmanın maalesef Yunanlı politikacılara hiç bir retkisinin olmadığı ortaya koymaktadır.

Şimdi konuyu biraz adaha açarak ilişkilerin detayına inelim. Bilindiği gibi ülkemizi derinden yaralayan ve milletimizi acılara garkeden 17 Ağustos 1999 depremi ve bunu takibeden günlerde meydana gelen Atina Depremi esnasında komşu Türk ve Yunan yardım heyetlerinin birbirinin yardımına koşması iki millet arasında gerçek bir yumuşama ve dostluk havası yarattı.

Bunu; Kasım ayında İstanbulda yapılan AGİT Zirvesi ve Aralık ayında Helsinki'de yapılan Avrupa Birliği Zirvesi 'nde Türkiye lehinde alınan kararlara Yunanistan'ın istemeyerekte olsa katılması takip etti. 40 yıl aradan sonra iki ülke Dışişleri Bakanlarının karşılıklı ziyaretleri; yapılan görkemli karşılama törenleri; söylenen güzel sözler; uzatılan zeytin dalları; karşılıklı

müzisyenlerin konserleri; şimdilik çok basit birkaç konuyu kapsasa da imzalanan antlaşmalar; ve verilen sözler Türk kamuoyunda olduğu kadar batı kamuoyunda da şaşkınlık yarattı.

Acaba gerçekten barış geliyormu ? Dünyanın bu en kritik bölgesini paylaşan iki ülke aralarındaki Ege Denizi gerçek bir barış denizimi oluyor ?soruları sorulmaya başlandı.

Hangi sebeple olursa olsun, 27 EKİM 2000 tarihinde iki ülke ilişkilerinin geldiği nokta bütün anlaşmazlıklara rağmen sevindiricidir. Ama yeterli değildir. Her nekadar iki ülke

arasındaki büyük sorunlarda şu ana kadar hiç bir somut ilerleme görülmesede, başlayan ve devamında büyük yarar olan dialog süreci çok önemli bir gelişmedir. Tatbikatta başlayan anlaşmazlıkların çok önemli olmadığı değerlendirilmektedir.

25 Şubat'ta İstanbulda yapılan Türk-Yunan İş Konseyi Toplantısı çerçevesinde 120 Yunanlı işadamı ile gerçekleştirilen çalışmalarda ilişkilerin ekonomik alandaki geleceği açısından çok iyimser bir havanın doğmasına sebep olmuştur. Bu iyimser havada artarak devam etmektedir. İşadamları birbirlerini tanıdıkça birbirlerine güven duymaya başlamışlardır.

Yunan dostluğu ülkemizde yeni bir moda yaratmıştır. Yunan müziği çalan ve Yunan mutfağını sergileyen tavernalar sosyete kesimi arasında oldukça revaçta. 

Tabaklar kırılıyor. Sirtakiler oynanıyor. Yunan müziği ile halaylar çekiliyor. Gerçekten aradığımız ve iki tarafında ihtiyacı olan bu dostluk rüzgarlarının halkın içinden dalga dalga büyüyerek iki ülkeyi kaplaması en büyük dileğimiz. Bu şekilde dünyanın merkezinde yer alan bu iki ülke, sahip

oldukları doğal zenginlikleri birbirine düşmanlık için değil, kendi halklarının yararına kullanma imkanına kavuşurlar.

Anadolu Türkleri olarak Yunanlılarla ilişkilerimiz 1395 Niğbolu Zaferi ile başladı. 

Yıldırım Bayazıt 1397'de Atinayı zaptetti. Evranos Bey komutasındaki Osmanlı akıncıları Mora'nın işgalini tamamladılar. Yıldırım Bayazıt Timura yenilince Yunanlılara topraklarını iade ettik.

İkinci işgal ve kesintisiz Türk hakimiyetine giriş 1446'da Fatih Sultan Mehmet zamanında gerçekleşti. Buradan başlayarak Mora'da istiklalin ilan edildiği 1830 yılına kadar tam 433 yıl Yunanlılar, Türk hakimiyeti altında ve çok uyumlu bir teba olarak yaşadılar. Asırlardır içiçe yaşamanın tabii sonucu olarak birçok ortak yanımız oldu. İnsanlarımız kaynaştı. Kültürlerimiz çok yakınlaştı. Birbirimize benzedik.

Bilindiği gibi; Yunan MEGAL-İ iDEA'sının temelinde (Büyük Yunanistan Hedefi) "Doğu Roma İmparatorluğunun bir Grek, yani Yunan Devleti olduğu ve bunun mirasçılarının da son çağ Yunan Devleti olduğu " iddiası ve yalanı vardır. 19 ncu Yüzyıl tarihçilerinin" Osmanlıyı çökertmek ve İmparatorluk içinde milliyetçilik akımlarının yayılarak çöküşü hızlandırmak "için ortaya attıkları bu yalana, Yunanlı yöneticiler bütün Yunan halkını inandırmışlardır. Bu iddia ile başlayan" Büyük Bizans" hayali birbuçuk asır boyunca ders kitaplarında yer almıştır. Yunan milleti tam 150 yıldır; birlik, beraberlik ve bütünlüğünü hayali Türk tehlikesi ile ayakta tutmaktadır. Yunan yönetimine hangi iktidar gelirse gelsin; bu büyük idealin elde edilmesi ilk hedeftir. Bu hedefe giden yolu tıkayan Türkler; tarihi ve en büyük düşmandır.

Bugünkü Yunan milleti; Osmanlı'ya karşı kullanılmak üzere Çarlık Rusyası başta olmak üzere İngiltere ve Fransa'nın desteği ile yaratılmıştır. Bu üç ülke Yunanlıyı güçlendirmek üzere her alanda birbirleri ile yarışmışlardır. Bunda da başarılı olmuşlardır. Bizansın hakiki sahipleri olan Anadolu Rumları'nın bugünkü Yunanistan Rumları ile dilleri dışında hiç bir ciddi bağlantıları ve ortak yönleri de mevcut değildir. Bu gerçek tarih kitaplarında pek çok belge ile ispat edilmiştir.

Yunanistan'ı ve Yunanlıyı ayakta tutan,birlik ,beraberlik ve bütünlüğünü sağlayan en büyük faktör hala sürdürülen"geleneksel Türk düşmanlığı"dır.

Bu genel tesbit ve değerlendirmeden sonra şimdide yıllardır çözüm bekleyen Türk-Yunan sorunlarına bir bakalım. Bilindiği gibi, bu sorunlar 1821'de bağımsızlık ayaklanmaları ile meydana çıkmış, 1829da Mora'da istiklallerini ilanı müteakip değişik şekillerde ve artarak günümüze kadar gelmiştir.

1923 Lozan Barışı; 1930'da başlayan Atatürk - Venizolos dostluğu; 1935'lerde başlayan Balkan Antantı içindeki birliktelik; 1941 de Almanlar tarafından istila edilen Yunan halkına acılı günlerinde uzatılanTürk dostluk eli ve yardım faaliyetleri; Nato'ya dahil olarak müşterek düşmana karşı ayni pakt içinde mütefik oluşumuz; Yunanistan'ın Türkiye'ye karşı olan düşmanca tutum ve davranışını değiştirmemiştir.

 

Türk halkıda; 15 Mayıs 1915 - 9 Eylül 1920 arasındaki Anadolu saldırısında Yunanlıların Türk halkına karşı yürüttüğü acımasız ve haksız tutumu unutmamıştır. Yine ayni şekilde 1963-1974 arasında Kıbrıs Türk Toplumuna karşı sürdürülen planlı soykırımı da unutmamıştır.

Buna rağmen Türkiye ; Yunan düşmanlığını hiçbir zaman ve hiçbir platformda dile

getirmemiştir ve bunu dış ve iç politikasına alet etmemiştir. Bilakis ; Atatürk'ten itibaren "Türk ve Yunan Halkları arasındaki dostluğun her iki ülkenin yararına olacağı ve bundan her iki tarafında sayısız maddi ve manevi kazançları olacağı" her zeminde dile getirilmiştir. Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin bütün uygulamaları ve gayretleri bunu gerçekleştirecek diyalogların başlaması yönünde olmuştur.

Oysa Yunan tarafı; kendisine uzatılan bu dostluk elini her zaman ve heryerde geri çevirirken " geleneksel Türk düşmanlığı " Yunanlı ve Türklerin iştirak ettiği bütün zeminlerde açıkça dile getirilmiştir. Bütün dünyanın gözü önünde ceryan eden bu olaylara tanık olmayan ülke sayısı pek azdır.

2000 li yıllara gelindiğinde; önce bağımsız Yunanistan'ın ,bilahare Büyük Bizans İmparatorluğu'nun kurulmasına kadar giden Megal-i İdea'nın on hedefinden yedisi gerçekleşmiştir. Türk -Yunan sorunlarının kaynağında YUNANİSTAN'ın bu hedeflere ulaşma azim ve iradesi yatmaktadır.

Bugüne kadar sağlanan bütün yumuşama ve yakınlaşmaya rağmen sorunların çözümü istikametinde hiçbir ileri ve somut adım atılmamıştır. Son zamanlardaki yakınlaşma süreci içerisinde üzerinde hiç konuşulmayan ve dialog konusu olarak ele alınmayan; herbiri başlıbaşına iki ülkeyi sıcak savaşa sürükleyebilecek sorunlar ana başlıkları ile şunlardır.

 1. Ege Hakimiyeti Sorunları

 - Antlaşmalara aykırı olarak Ege adalarının silahlandırılması

 - KARASULARI'nın genişletilmesi

 - EGE KIT'A SAHANLIĞI

 - Uçuş Kontrol Hattı (FIR HATTI)

 2. Nato Komuta Kontrol Sorunları

 3. Azınlıklar ve Batı Trakya Türk Halkının durumu

 4. Kıbrıs sorunu

Tatbikatta başlayan anlaşmazlığın kısa sürede sona ereceği düşünülürse , başlatılan ve devam edeceği değerlendirilen mevcut dialog süreci son derece yararlıdır ve Türkiyenin yıllardır uyguladığı tezine uygundur. Türkiye sorunların çözümü için "iki ülkenin dialog süreci ile birlikte bir uzlaşma zemini araması ve sorunların iki ülkenin birlikte çözmesi gerektiğini" daima istemiştir.

Oysa Yunanistan; dialogtan devamlı kaçınmıştır. Kendisine uzatılan eli israrla geri itmiştir. Sorunların çözümünü; "dialog ve karşılıklı uzlaşma ile değil, sorunların uluslararası platformlara taşınarak , bu platformlarda Türkiyeye Helen Uygarlığı hayranı olan diğer ülkelerle birlikte baskı uygulayarak alacağı desteklerle çözmeği" hedef almış ve uygulamıştır." Türkiyeyi her alanda uzlaşmaz gösterip, devamlı baskı ile bunaltmak" geleneksel politikası halini almıştır.

Şu anda gelinen noktada sorunların çözümüne ilişkin ortada herhangi bir yeşil ışık görülmemektedir. Yunanlı yine ayni Yunanlı'dır. Müzikte, sporda, eğlencede dostluğa "evet" demekte ve fakat yine" tek düşmanım Türkiyedir"diyebilmektedir. "Yunanistan'ın savunması doğuya, yani Türkiyeye karşıdır" tezinide israrla vurgulamaktadır.

 

30.000 Türk'ün katili olan PKK başının Yunanistan Büyükelçiliğinde ele geçirildiği ve Kıbrıs Rum Kesimi pasaportu taşıdığı unutulmamıştır. Basınımızın ve muhteşem ratingli Televole proğramlarının yarattığı aşırı iyimser havaya bakılarak ortaya çıkan iyimser tablo bizi yanıltmamalıdır. Dialogun başlaması sorunların çözümü için iyi bir yola girdiğimizi gösterir. Fakat bu yolun oldukça engebeli ve zor olduğu unutulmamalıdır.

Bütün yetişme şartlarının Yunanlı politikacıları Türk düşmanlığına yönlendirmesi gerçeğine rağmen; bu politikacıların sokaktaki sade vatandaşının sesine kulak vermesi, iki ülke halkları arasında başlayan yakınlaşmayı anlayarak, Türk Düşmanlığı üzerine inşa ettikleri milli politikalarını bir kere daha gözden geçirmeleri gerekmektedir." Türk düşmanlığının mı ? Yoksa Türk dostluğunun mu ? ülkelerinin yararına olacağının" hesabını yapmalıdırlar.

Sanırım Yunanlı yöneticiler; aklı selimini ve mantıklarını kullanıp halkının sesine kulak verdikleri takdirde doğru yolu bulabileceklerdir. Burada Türkiye'ye düşen en önemli görev; yıllardır başlatmayı arzulayıp bir türlü muvaffak olamadıkları ve şimdi sahip oldukları "dialog süreci" nin durdurulmasına va aksamasına kesinlikle imkan tanımamalarıdır. Bu süreç; her halükarda ve her platformda devam ettirilmelidir. Sonunda Yunanlı politikacılar da Yunan halkının seviyesine inerek dostluk ve barışın erdemini göreceklerdir.

150 yıldır beyinleri Türk düşmanlığı ile yıkanan Yunan tarafının bu fikirlerinden kolaylıkla vazgeçemeyeceklerini, bunun zamana bağlı olduğu bilincinde olarak adımlarımızı temkinli ve dikkatli olarak atmak zorunlulunda olduğumuzu unutmamalıyız...

Dr. Tahir Tamer Kumkale

27 Ekim 2000 Cuma

 

BİLDİRİ-YORUM

2000-2012 | Dr. Tahir Tamer Kumkale

http://kumkale.net/yazilar.asp?id=77

***

MÜSLÜM GÜNDÜZ FADİME ŞAHİN - 28 ŞUBAT ve TUNCAY GÜNEY’İN 28 ŞUBAT’TAKİ ROLÜ

  MÜSLÜM GÜNDÜZ FADİME ŞAHİN - 28 ŞUBAT ve TUNCAY GÜNEY’İN 28 ŞUBAT’TAKİ ROLÜ

Tuncay Güney ve Ümit Oğuztan , MİT elemanı Müslüm Gündüz ile Fadime Şahin “tertibinde” baş roldeydi. Fadime Şahin tertibini hazırlayanlar ve televizyonda kanal kanal dolaştıranlar o dönemde gazetecilik yapan Tuncay Güney, Ümit Oğuztan ve travesti Sisi idi. Bunların her ikisi homoseksüeldi; hatta Ümit Oğuztan’ın “Kraliçe Sisi” isimli bir kitabı bile mevcuttur.

Güney’in görevi, Küçük ile irtibatı sağlamak ve medyaya yapılacak servislerde kurye olarak çalışmaktı. Ümit Oğuztan Ergenekon operasyonundan dolayı tutukludur. “Sisi” lakaplı Seyhan Soylu’nun gözaltına alınması, dikkatleri 28 Şubat sürecinde, irtica karşıtı yayınlar yapan, Strateji dergisine yöneltti. 28 Şubat döneminde irtica karşıtı yayınlar yapan Strateji dergisinin, imtiyaz sahibi Büyükdağ ile yayın yönetmeni Oğuztan tutuklu, kamuoyunun ’haham’ olarak tanıdığı haber koordinatörü Tuncay Güney de itirafçı olarak anılacaktı. Asıl finans ise, Veli Küçük’ten geldi. Dergi için çalışıp Fadime Şahin olayını ortaya çıkardığını söyleyen Sisi ise, en son gözaltına alınan isimlerdendi. Turgut Büyükdağ, 1997-98 yılları arasında çıkan derginin, imtiyaz sahibi; Ümit Oğuztan ise genel yayın yönetmeniydi. Ergenekon davasının gizli tanıklarından birinin ifadesine göre, Turgut Büyükdağ, 28 Şubat sürecinin finansörü ve Turgut Gıda Sanayi isimli sıvı yağ fabrikasının eski sahibi bir işadamı olarak tutuklandı. Derginin genel yayın yönetmeni Ümit Oğuztan, Ergenekon operasyonuna, 28 Şubat sürecinde ünlü travesti Sisi (Seyhan Soylu) ile birlikte Ali Kalkancı dosyasını hazırlayıp, Emine Kalkancı’yı televizyona çıkmaya ikna eden ekibin içinde yer aldığı iddiasıyla, Ergenekon kapsamında cezaevine giren ikinci isim oldu. Haber koordinatörü olan Tuncay Güney, kimilerine göre “itirafçı”, kimilerine göre “iftiracı”, televizyonlara çıkıp böyle bir örgütün var olduğunu dile getiren isim oldu. 1990’lı yıllar boyunca “Travestiler Kraliçesi” olarak anılan Sisi ise, Zaman gazetesinden Nuriye Akman’a verdiği röportajda, Strateji dergisi için istihbarat çalışmaları yaptığını söylemiş ve “28 Şubat’ın gizli kahramanıyım” demişti: “JİTEM’in yayın organı olan Strateji dergisi bünyesinde, 8 ay boyunca istihbarat çalışmaları yaptım. Ali Kalkancı tarikatı için tesettüre girdim. O tarihte Refah Partisi’nin oyu yüzde 38’di. Ali Kalkancı ve Emire Kalkancı olayını yakaladık. Aczimendi liderinin yakalanmasını, Fadime Şahin ile Emire Kalkancı’nın ekrana çıkarılmasını sağladık. Tarikat içerisinde yaşanan çarpık ilişkileri deşifre etmek, dini insanları sömürme aracı olarak kullananların maskelerini düşürmek için böyle bir şey hazırladık” şeklinde bir mantık örgüsü sunacaktı kamuoyuna. Yeni Şafak gazetesine konuşan,

Ergenekon davasının gizli tanıklarından biri, 28 Şubat döneminde patlak veren Fadime Şahin ve Ali Kalkancı skandallarının, inançlı insanları rencide etmek için hazırlanan senaryolar olduğunu anlatacaktı. Gizli tanığın iddiasına göre, şeyh olarak lanse edilen Ali Kalkancı da alkolikti. Gizli tanık şu bilgileri vermişti:

“Skandalların talimatı Veli Küçük'ten geldi. Organizasyonu, Turgut Büyükdağ'ın sahibi olduğu Strateji dergisinin genel yayın yönetmeni Ümit Oğuztan ve Sisi yaptı. Sisi, Aksaray'da bir müzikholde çalışan Fadime Şahin'i, tesettür kıyafetleri giydirerek Çarşamba'da cemaatlerin içine sokup staj yaptırdı. Ali Kalkancı da umreye gönderildi. Aczmendi şeyhi Müslüm Gündüz'ün etrafına, sahte müritler ayarlandı”. Taraf gazetesine 13 Ekim’de konuşan Büyükdağ’ın anlattıklarını Güney’de doğruluyor. Büyükdağ’ın şu açıklaması dudak uçuklattı:

‘’Ben gözaltına alındıktan sonra plana göre İstanbul'a getirilip cezaevine konulacaktım ve burada işimi bitireceklerdi. Tuncay Güney'e benim bir minnet borcum var. Oradan çıkma şansım yoktu. Tuncay hakikaten Genelkurmay'dan bir binbaşıya emniyeti arattırdı ve beni bıraktılar. Şimdi diyorlar ki Veli Küçük bu işlerde. Gerçekten kafam allak bulak oldu. Anladım ki bunların hepsi tezgahmış. Tuncay Güney bana dedi ki 'Veli Paşa senin durumu

Çevik Bir ile konuştu. Çevik Bir fabrikayı bu sefer geriye verelim hesabı kapatalım' dedi. 'Borcu da üzerine alsın' dedi. Bunun üzerine Veli Paşa demiş ki 'ben onun muhasebecisi değilim ne işiniz varsa halledin.' Ümit Oğuztan bana, 'bu işlerden çok zarar gördün ama biz bu paraları kazanabiliriz' dedi. Ben dergi çıkarırım dedi. O arada Ümit Oğuztan, Tuncay Güney'i getirdi haber müdürü olarak. Ondan sonra üzerimize mafya geldi. TYT Bank battı ben borcumu ödediğim halde senetler mafyanın eline geçmiş bunlar da benden parayı istiyorlar. Tucay Güney devreye girdi, Veli Küçük'ü arayalım dedi. Tuncay Güney, 'sizin başınızda bu kadar olay, Veli Küçük Paşa'yla sizi tanıştırayım yardım etsin' dedi. Paşa'yla tanıştım. Mafya Çevik Bir'in adını kullanarak üstümüze geliyor. Mehmet Ağar'ın adı kullanılıyor. İstanbul Emniyet Müdürü sıkıştırıyor. Gözaltındayken bırakılması için Genelkurmay'dan telefon gelmesini sağlayan Güney ve Küçük ikilisi’’.  Güney’e teşekkür eden Büyükdağ, Güney ile Küçük arasındaki ilişkinin ne kadar derin olduğunu şöyle vurguluyor: ‘’Tuncay, Genelkurmay'dan haberleri getiriyor, Ümit Oğuztan'la beraber basıyorlar. Para ve kağıt bitince dergiyi bıraktılar. 28 Şubat sürecinin aktörlerinden Ali Kalkancı'ya da iki fabrika satan Turgut Büyükdağ, Kalkancı'nın tutuklanmasından sonra eşi Emire Ersoy'u gazeteci Uğur Dündar'ın Arena Programı'na çıkarttı. 28 Şubat sürecinde fabrikaları gaspedilen ve tehditle mal varlığı elinden alınan Büyükdağ, hukuk savaşı başlattı ama Cumhuriyet Gazetesi'nin yayımladığı bir manşet yüzünden bu savaşı kaybetti ve gözaltına alındı. Dört gün gözaltında kalan ve ölüme götürüldüğünü söyleyen Büyükdağ,  Genelkurmay'dan gelen bir telefonla serbest bırakıldı. Veli Küçük'ün kendisini kurtardığını söyleyen Büyükdağ, Korkut Eken'in fabrikasını gaspettiğini ve bir yıl çalıştırdığını anlatarak o gün yapılan bu işlerin arkasında Çevik Bir, Mehmet Ağar gibi isimlerin olduğunu ama bir şey yapamadığını ileri sürdü. Büyükdağ, Ergenekon soruşturmasını yürüten savcı Zekeriya Öz'e giderek ifade verdi. İfadesinde Çevik Bir (Dönemin Genelkurmay İkinci Başkanı), Korkut Eken, Mehmet Ağar (Dönemin İçişleri ve Adalet Bakanı), Hasan Özdemir (Dönemin İstanbul Emniyet Müdürü) ve İsmail Özmen'den şikayetçi olduğunu söyledi. Ergenekon için resmi devlet mafyası nitelendirmesinde bulunan Caferi kökenli işadamı bir çok tehdit aldığını buna karşın konuşmaktan korkmadığını belirterek, "Olanları aklım almıyor" diyor. Salat marka yağlarıyla tekrar piyasaya dönen Büyükdağ, Ergenekon'dan 16 yılın hesabını soruyor... 

Güney’in bu olaydaki rolü, Küçük’ün verdiği Güney’i ‘tanımam, bir kaç defa görüşmüşüzdür’ ifadesini yalanlıyor. Güney’in ‘yüzlerce defa’ beyanı daha gerçekçi.

Polise verdiği ifadelerde, Güney’in STV’deki gazeteci konumundan yararlanarak, cemaatin bazı önemli isimlerini de tanıma imkânını elde ettiğine de işaret ediliyor. Daha sonra Güney, ifadesinde Veli Küçük’ün Kuzey Irak’ta okul açılması için yardım ettiğini de söyleyecekti.

Güney’in ifadelerine göre, Erbil’de açılacak Özel Erbil Işık Koleji’nin kurulması aşamasında

Kuzey Irak’a giderken Diyarbakır’a uğradılar. Burada kendilerini Veli Küçük’ün telefonla arayarak haber verdiği, Jandarma Alay Komutanı Eşref Hatipoğlu karşıladı. Hatipoğlu, Güney ve yanındakileri askeri helikopterle Silopi’ye gönderdi. Grup, buradan da Kuzey Irak’a geçerek Nehciban (Neçirvan demek istiyor) Barzani ve Talabani ile görüştü. Güney, Veli Küçük’ün hocası, Albay Necabettin Ergenekon hakkında da açıklamalarda bulunacaktı. Güney’in iddialarına göre, Necabettin Ergenekon, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’la, Refah Partisi İstanbul İl Başkanı olduğu dönemde görüşüyordu. Ergenekon bu görüşmelerden birinde Erdoğan’ın yakasından tutarak silkeledi. Güney’in ifadelerine göre, Erdoğan, Tepebaşı’ndaki RP İl Başkanlığı binasında, Necabettin Ergenekon’la “ümmetçilik” tartışmasına girdi. Bunun üzerine sinirlenen Ergenekon, Erdoğan’ın yakasından tutarak,

“Bırak Tayyip bu işleri, Türkçülük olmazsa Ümmetçilik olmaz” diyecekti. Güney, kendisini Küçük’le tanıştıran kişinin de Ergenekon olduğunu söyleyerek, “İzmit’teki Albay (Veli Küçük) benim öğrencimdi, seni ona götüreceğim, tanıştıracağım” dediğini anlattı. Küçük’ün Ergenekon örgütünün adını, hocasının soyadından etkilenerek koyduğu iddia edilmişti.

Güney ifadesinde, cemaat içindeyken, MİT yöneticisi Mehmet Eymür’ün gönderdiği adamlara düzenli olarak cemaatle ilgili bilgiler verdiğini de söylüyordu. Güney, “Bu bilgileri ben o dönem orda çalışırken periyodik olarak Mehmet Eymür’ün adamları gelir alırdı (...) Böyle bilgileri cemaaat içinden başka sorular da sıcağı sıcağına o dönem sıcak olan bazı şeyleri sorarlardı zaten” dedi. (Milliyet, 2008)

Güney’in sadece bana söylediği gerçek ise, Küçük’ün Gülen’in vaaz kasetlerini temin etmesini kendisinden istediğidir. İddialara göre 1999 Haziran’ı kaset fırtınası hazırlayanlar Küçük’ün ekibiydi.

FARUK ASLAN ( KARA KUTU TUNCAY GÜNEY KİTABINDAN ALINTI)

***

11 Cİ ULUSLAR ARASI TÜRKÇE OLİMPİYATLARI TAYYİP ERDOĞAN KAPANIŞ KONUŞMASI..,

  11 Cİ ULUSLAR ARASI TÜRKÇE OLİMPİYATLARI TAYYİP ERDOĞAN  KAPANIŞ KONUŞMASI..,

 

 EVET  GÜZEL GÖREN..., GÜZEL  DÜŞÜNÜR.!!!!

 GÜZEL DÜŞÜNEN HAYATINDAN  LEZZET ALIR  !!!!

https://www.youtube.com/watch?v=b5rTQfhccgY   

***